Wat kan ik leren van verhalen over daklozen?

VRAAG: Wat kan ik leren van verhalen over daklozen?

ANTWOORD:

Hun verhalen zijn net zo gevarieerd als hun omstandigheden, maar er zijn twee dingen die we kunnen leren van verhalen over dakloze mensen:
1. Het zou mij kunnen overkomen.
2. Daklozen verschillen echt niet veel van alle andere mensen.

Werken met daklozen kan een fascinerende ervaring zijn wanneer we onze vooroordelen aan de kant zetten. Sommige daklozen hebben universiteitsdiploma's. Anderen hebben een eervolle staat van dienst in het leger. Weer anderen hadden ooit een topsalaris.

Tot de kosten van een catastrofale ziekte niet meer door hun ziektekostenverzekering werd vergoed.
Tot een moeilijke echtscheiding hun van hun families en hun geld afsneed.
Tot ze een dodelijke spiraal van drugsgebruik of alcoholisme binnenstapten.
Tot ze zich door God verlaten voelden.

Verhalen over daklozen – Ieder van hen bevindt zich op een reis

• Sommige verhalen over dakloze mensen beginnen eenvoudig en logisch. Een man besloot een baan in een andere stad aan te nemen toen hij geen vervoermiddel had. Dicht bij zijn nieuwe werkgever zette hij een tentje in het bos op. Hij liep elke dag naar het werk, met de verwachting dat hij al snel genoeg geld zou hebben om een appartement te huren en in te richten. Maar in plaats daarvan maakte hij kennis met enkele drugsgebruikers. Zijn duur verdiende geld werd nu aan drugs en bier besteed. Hij was hierdoor te vaak afwezig op het werk en werd ontslagen. Dus bleef hij in het bos.
  
  

De verhalen over daklozen die er waarschijnlijk het meest toe doen zijn wellicht de verhalen die we zelf helpen schrijven, door in hun levens betrokken te raken.

• Mijn vrouw en ik raakten bevriend met een vrouw die al 14 jaar dakloos was. We brachten voedsel naar haar kampement en stelden onze jonge, autistische zoon aan haar voor. Ze vond het fijn om hem op schoot te houden; het was voor haar een zeldzame gelegenheid om een kind te zien. Toen mijn zoon jarig was, een aantal jaren later, gaf de vrouw hem een puppy. Het was een zwerfhond van een niet te herkennen ras, maar hij bleek wel die bijzondere kwaliteiten te hebben die nodig waren om onze jongen te kunnen helpen.
  
  
• Toen mijn vrouw te horen kreeg dat ze mogelijk geopereerd moest worden, liet een dakloze man die een tijdje bij ons in huis woonde meteen zijn goede kant zien. "Je hoeft nu niet sterk te zijn," zo vertelde hij haar. "Laat ons voor de verandering eens sterk voor jou zijn". Hij ruimde die dag onze garage op, repareerde twee buitendeuren, maaide het gazon en bood aan haar te vergezellen naar de afspraak met de chirurg.
  
  
• De laatste keer dat we Duane, een dakloze man die aan drie verschillende soorten kanker leed, zagen was op Paaszondag. Nadat hij te horen had gekregen dat zijn kanker weer actief was en een weekend in de cel had doorgebracht, was hij naar de alcohol en heroïne teruggekeerd. Die zondag zou Ed (iemand van onze kerk) hem ophalen om naar de kerk te gaan, maar hij kon hem niet vinden.
  
  Twee weken later zat dit Ed nog steeds dwars en ik vertelde hem dat Duane gewoonweg in het niets was verdwenen. We vreesden allemaal het ergste en Ed gaf zichzelf de schuld. Hij vond dat hij niet hard genoeg had geprobeerd om Duane te vinden.
  
  Eds kinderen spelen in een Christelijk jeugdtheater en ze werkten indertijd aan een Christelijke versie van "Oliver Twist". Op het laatste moment hadden ze iemand nodig om de man te spelen die Oliver in zijn huis opneemt. Ed, die nog nooit eerder op toneel had gestaan - laat staan in een musical waarin hij moest zingen - besloot deze rol op zich te nemen.
  
  Terwijl Ed het toneelstuk bestudeerde, zag hij steeds meer parallellen tussen de dakloze wezen in "Oliver Twist" en de daklozen waar wij voor zorgen. Hij wilde de boodschap van vergeving in het toneelspel met hen delen. Daarom vroeg hij ons om zo veel mogelijk daklozen uit te nodigen voor de voorstelling.
  
  Toen ik naar het oude pakhuis liep waar we onze wekelijkse Bijbelstudie met de daklozen houden, was ik enorm verrast toen ik Duane op de stoep zag zitten. Ik schudde mijn hoofd, fluisterde "Dank U Jezus" en rende naar hem toe om hem te omarmen. Duane zei dat hij door het land gereisd had, op zoek naar behandelmethoden, en dat hij familieleden had bezocht om "vaarwel" te zeggen. Hij zei dat zijn hart hem in Tacoma (in de staat Washington) had ingegeven om naar huis terug te keren. "Voor de verandering luisterde ik naar mijn hart in plaats van mijn hoofd," zei hij. "Hier ben ik dus".
  
  We kregen het voor elkaar om acht daklozen in twee auto's te proppen en zo reden we naar het theater. We waren een beetje te laat en dus kropen we stilletjes in de achterste rij. De daklozen werden volledig in beslag genomen door het spel. Tijdens de humoristische delen lachten ze harder dan alle andere mensen, en tijdens de passages die over vergeving en redding gingen hadden ze moeite om hun tranen te bedwingen.
  
  Op een gegeven moment zong de jongen die Oliver speelde een lied met het volgende refrein: "Wanneer je in het licht bent, kun je niet meer naar de duisternis terugkeren". Vanuit zijn stoel achterin het theater schreeuwde Duane "AMEN!", met tranen in zijn ogen.
  
  Een andere man, die al aan het wikken en wegen was geweest om zijn leven aan Jezus te geven begon met de kinderen mee te zingen; liedjes die niemand van ons zelfs ooit gehoord had! Het bleek dat hij ooit in zijn kinderjaren in ditzelfde toneelstuk had gespeeld. Hij was zo ontroerd toen hij deze boodschap weer hoorde!
  
  Na het spel werden Duane en Ed achter het toneel herenigd. Ed was opgelucht toen hij zag dat Duane in leven was. Duane was blij dat hij weer terug was bij zijn Christelijke vrienden.
  
  "Ik mag dan wel gek zijn, maar ik ben nog geen volkomen gek," zei Duane toen we het theater verlieten. "Ik heb het hele land gezien, maar wat ik nodig heb is hier".

Verhalen over Daklozen – Waardevolle lessen
Eén ding dat we kunnen leren van deze verhalen over dakloze mensen is dat God hen niet in de steek heeft gelaten. Zij bevinden zich voor Zijn grotere doel in de bossen, op de straathoeken en op de treinstations; hetzelfde doel dat ons een huis, een gezin en een baan heeft gegeven.

Moeder Teresa, die het grootste gedeelte van haar leven in Calcutta met de allerarmsten werkte, zei dat God geen onderscheid maakt tussen rijk en arm. De rijken zijn in werkelijkheid vaak geestelijk arm, terwijl de armen vaak vele kwaliteiten hebben die de welgestelden moeten ontberen. Zij schreef: "Wij hebben het recht niet om de rijken te veroordelen. Wat wij verlangen is geen klassenstrijd maar een klassenontmoeting, waarin de rijken de armen redden en de armen de rijken redden."